Rozdział XXIV: " Dobrze, że jesteś... "

Diego

" Mam nadzieję, że mnie nie zauważą, bo płaczę i szlocham "

Eminem - Legacy 

 Po przesłuchaniach wróciłem do domu. Od tego wypadku, nie chciałem pokazywać się im wszystkim na oczy. Może i byłem temu wszystkiemu winny. Czułem się dziwnie... Jakby wszystko obróciło się przeciwko mnie. Zawsze marzyłem o tej szkole, ale kiedy tu przyjechałem.... Nie było tak, jak sobie to wyobraziłem. 

 Usiadłem przed pianinem i myślałem o tym wszystkim. O moim życiu, o wszystkim co przeżyłem. O matce, która nigdy nie kocha, o ojcu, który opuszcza po narodzinach. O bratu, który wyrzekł się rodziny i wyjechał nie wiadomo gdzie. O latach samotności i braku miłości, którą tak bardzo pożądamy. 

 Nacisnąłem kilka klawiszy, wyładowując wszystko to, co złe. W moim umyśle zadźwięczały ciche słowa, które mogłem zrozumieć tylko ja. 

Byłem dzieckiem, które zawsze myślało, że wali mu się świat
Dlaczego jestem skonstruowany inaczej niż reszta? Czy ja jestem Marsjaninem?
W jakiego rodzaju pokręconym eksperymencie biorę udział?
Zdaje mi się, że nie należę do tego świata....

 Przestałem grać. Ręce drżały mi z nerwów, a psychika nie wytrzymała. Po ciepłych policzkach popłynęły słone łzy i upadały na klawisze pianina. Wszystko co przez te lata trzymałem w swoim umyśle i duszy... po prostu pękło. Nie kochany przez rodziców, znienawidzony przez brata i wszystkich, których poznał, nie kochany przez ukochaną dziewczynę..... To wszystko po prostu uleciało. Siedziałem i po prostu płakałem. Łzy same ze mnie leciały.
 - Hej Diego - usłyszałem cichy, dobrze znany głos.
 Ciche kroki wchodzenia po schodach i otwieranych drzwi. To wszystko nie znaczyło nic.
 - Stary, co ci się stało?? - spytał chłopak podbiegając do mnie i odwracając moją głowę w jego stronę. - Odezwij się do mnie.
 Nie mogłem wykrztusić nawet słowa. Wpatrywałem się w jego oczy pełne troski.
 - Dzięki, że jesteś - powiedziałem i przytuliłem go z całej siły.

***

Violetta 

" Dzięki tobie pokonam strach,

i na nowo mogę patrzeć w dal... "

Ola - Obok Mnie

 Kiedy przyszedł do nas Fede, o mało nie upadłam ze szczęścia. Cały czas miałam go przy sobie. Prawie cały czas rozmawialiśmy o tym wszystkim co się stało. Minęło już kilka godzin i siedziałam już w pokoju. Nagle rozległo się krótkie Puk Puk. 

 Do pokoju wszedł Federico, a wyglądał po prostu cudnie. 

 - I ja nadal zastanawiam się, o czym wy tak cały czas gadacie - powiedział od razu kiedy wszedł do środka. 

 - Nie zrozumiesz - odpowiedziałam i odwróciłam tablet w jego stronę - Leon, popatrz jak nasz Romeo się odstroił. 

 - Spoko wyglądasz, ale mógłbyś tą plamkę zetrzeć - stwierdził chłopak patrząc na niego z uśmiechem. 

 - Gdzie?? - spytał Fede kołując się wokół siebie jak piesek i szukając plamy.

 - I tu cię mam młody. Dużo się jeszcze musisz nauczyć - odpowiedział mój chłopak uśmiechając się pod nosem. 

 - Tia, bardzo śmieszne - podsumował i zwrócił się do mnie - Jakby coś to wychodzę, wrócę późno, nie czekaj. 

 I wyszedł. Uśmiechnęłam się w jego stronę, ale raczej tego nie zauważył. 

 - Wiesz... - zwróciłam się do swojego chłopaka. - Cieszę się, że tu jesteś. 

 - To wiem. Ale idź już spać. Zresztą, zaraz będę miał badania i muszę kończyć. 

 - Przyjdę jutro do ciebie. 

 - Będę czekał z niecierpliwością.

 Ekran zgasł. Zostałam sama. Z tym wszystkim. Ze smutkiem, strachem i nie dowierzaniem. Wszystko to buzowało we mnie i nie potrafiło wydostać na wierzch. A jednak mimo tego... byłam szczęśliwa. Że mogę go zobaczyć, a nie umierać z tęsknoty. 

***

Jorge 

" Rozszyfruj mnie, zdemaskuj blef

nie dowierzając unieś swą brew... "

Igor Herbut - Wkręceni

 A, G... I kolejne akordy do zapisania. I od nowa. A, G...d.... C7. I jest świetnie. Akordy już są.... Teraz słowa do refrenu.

Życie jest małą ściemniarą, 

wróblicą, wygą i cwaniarą.

Plącze nam nogi i mówi idź!

Nie wierz, nie ufaj mi!

 Dobra, jest połowa. 

 Życie jest małą ściemniarą, 

francą, wróblicą, cwaniarą.
Plącze nam nogi i mówi idź! 
Wkręceni w zgubną nić, w zgubną nić
Wkręceni w zgubną nić, w zgubną nić, w zgubną nić...

 Idealnie. Refren już jest. Świetnie. Teraz trzeba spróbować w całości z muzyką. Uniosłem gitarę i położyłem palce na strunach. Tak... ta piosenka ma przyszłość...

Rozszyfruj mnie, zdemaskuj blef
nie dowierzając unieś swą brew.
Podejdź i sprawdź, co w rękach mam.
Zburz jednym ruchem jak domek z kart.
Starasz się zasnąć, 
zanim zrobi się znów jasno.
Wciąż wierzysz, że przejrzałaś mnie,
a patrząc z bliska widzisz najmniej. 

***

Andres

" Wciąż wierzysz, że przejrzałaś mnie,

a patrząc z bliska widzisz najmniej... "

Igor Herbut - Wkręceni

 Nie mogłem zasnąć. Wpatrywałem się w zdjęcie Lary na wyświetlaczu telefonu. Napisać, czy nie napisać. Oto jest pytanie. Hm... a może poczekać do jutra i iść do niej osobiście?? Nie wiedziałem, że to było aż tak trudne. Właśnie w tej chwili zazdrościłem Leonowi za to, że on przynajmniej wie co robić. Podjąłem decyzje. Wstukałem krótki numer i przystawiłem słuchawkę do ucha. 

 - Halo ?? - usłyszałem zaspany głos od którego serce podskoczyło mi do gardła, a jednocześnie za którym tak bardzo tęskniłem.

 - Hej - powiedziałem podekscytowany. - Chciałem się....

 - Andres?? - spytała dziewczyna. - Po co dzwonisz?? I to o tej godzinie.

 - Chciałem się coś zapytać.

 - Posłuchaj, nie mam teraz czasu. Nie dzwoń więcej. Cześć.

 Pi.Pi.Pi.Pi...

***

 I tak jestem. Po tygodniu nieobecności...

Przynoszę wam rozdział, który jest taki sobie....

Mam nadzieję, że go przełkniecie... Jakoś...

Ale i tak jestem happy dzisiaj, bo... a zresztą Ina wie o co kaman... :D 

Dobra, ja lecę...

Kolejny rozdział niedługo...

Do zobaczenia 

Kriena