One Part Fedemiła

"By moc na zawsze wrócic w twoje drogie dłonie

By móc całować czule znowu Twoje skronie

By usiąść gdzieś nad stawem bez grosza przy duszy

I czekać aż ta chwila ku wieczności ruszy..."

OUTline - Kiedy Oddycham

 Przyjechałam do mojego rodzinnego miasta na weekend. Może i wyjechałam na studia do Hiszpanii, ale nigdy nie zapomnę tego miejsca. Miałam spotkać się z moimi przyjaciółkami, które też się stamtąd wyprowadziły do różnych krajów. Umówiłyśmy się, że spotkamy się na lotnisku i gdzieś się wybierzemy. 

 Stewardesa poinformowała nas, że już niedługo wylądujemy na lotnisku w Buenos Aires.  Zapięłam pasy i uspokoiłam oddech. Już niedługo tam będę. Nie mogłam w to uwierzyć. W końcu wracam na stare śmieci.

 Samolot zwolnił i wydawało mi się, że spada. Odgarnęłam ręką włosy i spojrzałam w sufit. To już za chwilę. Kilka sekund później, weszło kilka stewardes i oznajmiło, że wylądowaliśmy. Wszyscy nagle zaczęli bić brawo i śmiać na cały głos. Postanowiłam, że zrobię to samo. Przecież prawie zawsze ludzie tak robią. Jest to chyba spowodowane tym, że są zadowoleni, że w ogóle dolecieli. Powoli odpięłam pas i wyszłam z fotela, po czym skierowałam się do wyjścia. Kiedy tylko znalazłam się na lotnisku i zabrałam walizkę, wyciągnęłam telefon i wysłałam sms’y do dziewczyn. Jedynie jedna mi napisała, że prawie wszystkie czekają na mnie przed wejściem. Złapałam rączkę walizki i pobiegłam w stronę wyjścia. Czasami potykałam się o moje szpilki. Nie zważałam na to. Najważniejsze było teraz to, że w końcu je zobaczę. Po tak długim czasie.

 Automatyczne drzwi rozsunęły się leniwie, a zza nich wyłoniła się uśmiechnięta twarz Violetty. Odwzajemniłam uśmiech i już biegłam w ich stronę.

 - Ludmi! – krzyknęła dziewczyna obejmując mnie czule.

 Rozejrzałam się i zobaczyłam, że reszta dziewczyn idzie prosto na mnie z szeroko otwartymi rękami do uściskania. Były tu wszystkie najfajniejsze dziewczyny, jakie kiedykolwiek poznałam. Camilla, Naty, Violetta i Lara… Jedynie kogo brakowało, to Franceski.

 - Nawet nie wiecie jak się cieszę, że was widzę! – krzyknęłam uradowana ściskając każdą z nich. – Powiedzcie mi tylko jedno. Gdzie jest Fran?

 - Podobno przyleci później – powiedziała Violetta po czym zadzwoniła po taksówkę.

 - Chyba Marco nie chciał zostać sam z Ruggero – zażartowała Camilla.

 - Nie mów, przecież ten mały jest słodki! – krzyknęła Lara waląc ją lekko w ramię.

 - Słodki to jest Jorge – powiedziała Violetta odsuwając telefon od ucha. – Leon bał się z nim zostać samemu.

  - Ale jednak udało ci się go przekonać – odpowiedziałam puszczając do niej oko. – A ty Naty? Jak u ciebie i Maxi’ego?

 - A jak ma być? – spytała z uśmiechem. – Dogadujemy się jakoś.

 Kiedy tak rozmawiałyśmy, przyjechała taksówka. Chwyciłam moją walizkę i wsadziłam do otwartego bagażnika, po czym wsiadłam do auta jako ostatnia.

 - Dostałam wiadomość od Fran – oznajmiła Violetta. – Napisała, że spotkamy się w klubie.

 Uśmiechnęłam się szeroko i zapatrzyłam w widoki za oknem. Miasto nieźle się zmieniło, ale nadal… było świetne. To właśnie stąd pochodziły wszystkie moje wspomnienia z dzieciństwa. Może i niezbyt dobre, ale przynajmniej jakieś.

 Kiedy tylko dotarliśmy do hotelu w którym się zatrzymałyśmy, otworzyłam szybko drzwi i sięgnęłam po walizkę i odetchnęłam świeżym powietrzem. Jak ja kochałam to miejsce. Zapłaciłyśmy i ruszyłyśmy do hotelu. Od razu po zameldowaniu, poszłyśmy do pokoju.

 - Właściwie to zastanawiam się, czemu  nie może przyjechać wcześniej – powiedziałam, stawiając walizkę na łóżku.

 - Może Ruggero nie chciał się od niej odczepić – zażartowała Camilla śmiejąc się głośno.

 - A ty przecież też późno przyjechałaś – zauważyła Lara.

 - Bo ja mam dalej niż wy – odpowiedziała dziewczyna rozpakowując torbę do swoich szafek. – Nawet nie wiecie, jak we Francji jest pięknie.

 No tak. Studia we Francji. Może raz tam byłam, ale i tak uważałam, że to najpiękniejszy kraj w jakim byłam.

 - Lara, a co z tobą i Diego? – spytałam zaciekawiona. – Podobnież nieźle wam idzie.

 - Tak, dobrze jest – odpowiedziała dziewczyna uśmiechając się pod nosem. – Diego wygrywa wyścigi, a ja mu reperuję motor. Tworzymy całkiem zgrany zespół.

 Naprawdę się z tego cieszyłam. W końcu znalazł kogoś, w kim jest naprawdę zakochany. A Lara była wspaniałą dziewczyną.

 - To jak dziewczyny – zaczęła Vilu. – Lecimy na miasto?

 Oczywiście, że wszystkie odpowiedziałyśmy twierdząco.

Kilka Godzin Później:

 Właśnie wróciłyśmy do pokoju z zakupów. Dawno tu nie byłyśmy, więc nie wiedziałyśmy, jak bardzo to miasto się zmieniło. Wybudowano tu nowe centrum handlowe w którym było wiele świetnych sklepów.

 - Dobra, przebieramy się, malujemy i lecimy do klubu? – spytałam odkładając torby z ubraniami na łóżko.

 Już kilka minut później, byłyśmy gotowe do wyjścia. Postanowiłyśmy, że dla bezpieczeństwa zostawimy telefony w hotelu. Wzięłyśmy torebki i wyszłyśmy z hotelu. Szybko przeszłyśmy obok rejestracji i wybiegłyśmy przez wyjście. Było już tak późno, że dobrze by było wziąć ze sobą latarki. Przeszłyśmy kilka ulic i doszłyśmy do budynku z którego aż biła muzyka. Spojrzałam na wejście. Stał przed nimi wysoki ochroniarz.

 - Myślicie, że uda nam się tam w ogóle dostać?? – spytałam niezbyt przekonana.

 - Nie bój się – odezwała się pierwsza Cami.

 Podeszłyśmy do drzwi, a ochroniarz tylko na nas spojrzał, po czym uśmiechnął się i wpuścił nas do środka.

 - To chyba dobrze, że założyłyśmy tak krótkie spódniczki – zażartowałam po chwili.

 Wszystkie zaczęłyśmy się śmiać, ale i tak wzrokiem szukałyśmy Fran. Nagle coś zasłoniło mi oczy.

 - Zgadnij kto?! – usłyszałam znajomy głos.

 Odwróciłam się i rzuciłam się uśmiechniętej Francesce na szyję.

 - Nawet nie wiesz jak fajnie, że jesteś – powiedziałam zanosząc się śmiechem.

 Nagle podszedł do mnie wysoki chłopak z podniesioną grzywką i słodkim wyrazem twarzy.

 - Właśnie, chciałam wam przedstawić – zaczęła Franceska podchodząc do niego i kładąc mu rękę na ramieniu. – To jest Federico Pasquarelli. Mój kuzyn z Włoch.

 Chłopak uśmiechnął się do mnie, po czym sięgnął po moją rękę i pocałowało ją. Od razu spojrzał mi się w oczy. Ten ich piękny kolor.

 - Ludmiła – powiedziałam, ale czułam, że zaczynam się rumienić.

 - Federico – Obdarzył mnie słodkim uśmiechem.

 Musiałam przyznać. Ten chłopak naprawdę mnie zauroczył. Był słodki, przystojny i… taki tajemniczy. Dziewczyny miały kogoś z kim mogły normalnie porozmawiać, pośmiać się albo i przytulić. Oprócz mnie. A w końcu… chyba coś mi się należało od życia, prawda??

 - Ludmiła? – usłyszałam czyjś głos.

 Spojrzałam za siebie. Stał tam nikt inny jak Tomas, który uśmiechał się szeroko i rozkładał ręce.

 - Tomas – odkrzyknęłam i rzuciłam w jego stronę. – Zmieniłeś się.

 Tak było naprawdę. Jego kiedyś dokładnie ogolona twarz, teraz pokrywały ją nierówne skrawki brody.

 - Ty też – odpowiedział szybko.

 - Co ty tu w ogóle robisz?

 - Przyjechałem żeby tu pracować. No a ty?

 - Spotkałyśmy się z dziewczynami żeby powspominać stare czasy. Nawet nie wiesz, jak fajnie cię widzieć.

 - Ciebie też…

 Kątem oka zauważyłam, że Federico odwraca głowę w drugą stronę, jakby nie chciał nas widzieć.

 - Violetta? – spytał Tomas, spoglądając na dziewczynę.

 Już go nie słuchałam. Musiałam to wszystko odreagować . Spytałam gdzie jest toaleta i weszłam do jakiegoś pomieszczenia. Ale za to widziałam, że młody Włoch idzie za mną.

 Kiedy tylko weszłam do środka, rozejrzałam się wokoło. Zrozumiałam, że to jednak nie jest toaleta. Już miałam wychodzić, ale od razu do środka wszedł Fede.

 - Co ty tu robisz? – spytałam przerażona.

 - Przyszedłem pogadać – odpowiedział tamten.

 - Może najpierw stąd wyjdziemy? – zaproponowałam wskazując na drzwi.

 Chłopak przytaknął i pociągnął za długą klamkę, która szybko oderwała się od plastiku.

 - Co ty zrobiłeś?! – krzyknęłam i rzuciłam się do nich.

 - Ja przecież nic… - tłumaczył się Federico próbując przyczepić klamkę z powrotem do drzwi.

 - Gratuluję debilu – powiedziałam opierając się o ścianę i opadłam na zimną podłogę.

 - Przecież nie chciałem – odpowiedział siadając obok mnie.

 Spojrzałam na niego. Miał niewyraźny wyraz twarzy. Tak jakby był zły na siebie, że tak zrobił, ale jednocześnie się z tego cieszył.

 - Nie możesz zadzwonić po pomoc? – spytałam patrząc na niego spokojnie.

 - Zostawiłem telefon u Fran – odpowiedział opierając głowę o ścianę. – A ty?

 - Nie wzięłyśmy telefonów. Ale przynajmniej mamy czas porozmawiać…

 - A o czym?

 - No… o tym o czym ty chciałeś.

 - Ja chciałem o czymś gadać?

 - No przecież mi się nie śniło.

 - No dobra… Jak już nalegasz. Słuchaj, chciałem się dowiedzieć, czy z tamtym chłopakiem z którym się ściskałaś… Czy coś was łączy?

 - Nas? Nie. Zresztą już od dawna. A co cię to właściwie interesuje?

 - A nic… Wiesz, tak chciałem się dowiedzieć…

 - A co z tobą? Masz kogoś?

 - Ja? Ba że nie. Jakoś tak… nie spotkałem nikogo godnego mojej uwagi… Aż do… Aż do dzisiaj.

 Serce podskoczyło mi aż do gardła. Czy on mówił o mnie? A może o Cami albo Naty? Cóż, jakby się we mnie zakochał, nie powiedział by mi tego prosto z mostu. Przecież chłopaki tak nie robią… Ale może Włosi…

 - Co chcesz przez to powiedzieć? – spytałam bardziej przysuwając się do niego.

 - Coś…

 Uśmiechnęłam się. Nie, to nie mogło być możliwe, żeby tak fantastyczny chłopak jak on, nie miał nikogo…

 - Nie wierzę ci, że nie masz żadnej dziewczyny – upierałam się przy swoim.

 - Przecież prawdę ci mówię – odpowiedział chłopak uśmiechając się zalotnie.

 - Ale ja nadal ci nie wierzę – powiedziałam i zaśmiałam się.

 - A udowodnić ci? – spytał Fede.

 Pokiwałam głową. Chłopak szybko przysunął się do mnie i pocałował namiętnie. Jego usta były słodkie i ciepłe. W końcu. Czekałam na to odkąd go zobaczyłam. Może i wiele dziewczyn teraz trzasnęłoby go po buzi i obraziły się na niego. Ale nie ja. Nie. Ja byłam z tego szczęśliwa. Nagle drzwi otworzyły się i stanął w nich zdumiony Tomas. Od razu oderwaliśmy się od siebie.

 - Ludmi? – spytał zdumiony chłopak.

 - Tomi? Dziękuję ci – podbiegłam do niego i przytuliłam mocno.

 - Co tu się…

 - Nie ważne. Potem ci wytłumaczę.

 Chwyciłam Fede za rękę i wybiegliśmy z pokoju.

 - Wiesz, powinniśmy to kiedyś powtórzyć – powiedziałam uśmiechając się do niego.

 - Ale jednak chciałbym, żebyśmy spotkali się normalnie w jakiejś restauracji, a nie zamkniętym pokoju? – zaproponował chłopak, podnosząc lekko jedną brew.

 - To jakaś propozycja?

 - Aha – odpowiedział chłopak całując mnie w policzek.

 - A więc jednak… Miłość od pierwszego wejrzenia jednak istnieje – powiedziałam przytulając się do niego.

 - Ja bym raczej powiedział, że od pierwszego zamknięcia – odpowiedział Federico patrząc mi w oczy z uśmiechem.

 Uśmiechnęłam się. Teraz już wiedziałam, że nie chcę go już więcej opuszczać. Coraz bardziej i bardziej przybliżaliśmy do siebie nasze usta. Po chwili złączyły się w namiętnym pocałunku. Nie, nie chcę zaprzepaścić jedynej szansy na miłość. Nie tym razem…

***

Jest to One Part na konkurs AnahiRBD, który postanowiłam tutaj dodać. No więc myślę, że wyszedł całkiem nieźle. Dość długo go pisałam :-D i mam nadzieję, że wam się spodoba :-D Ten pomysł wpadł mi w nocy o północy, kiedy zamiast spać, słucham durnowatych piosenek i rozmyślam o blogu :-D Ale cóż, czego nie robi się dla bloga?? O i jeszcze jedno: Polecam posłuchać tę piosenkę: OUTline - Kiedy oddycham Po prostu się w niej zakochałam ♥ Kocham, kocham i jeszcze raz kocham ♥ Rozdział już niedługo :-D Jutro gramy w siatkę z 3 gimbazą więc trzymajcie za nas kciuki :-D

Kocham was wszystkich ♥

Pozdrawiam i do nexta :-D

Kriena

CZYTASZ?? = KOMENTARZ ♥